Animacion suspendida

Un elemento básico da ciencia ficción pode volverse realidade moi pronto grazas a médicos do Hospital Presbiteriano, no Centro Médico da Universidade de Pittsburgh, quen se atopan probando un procedemento para salvar vidas que coloca en suspenso ás vítimas de feridas por arma de lume e coitelo, un estado entre a vida e a morte.

Mellor coñecida en películas, libros e series televisivas como animación suspendida. O procedemento realizado polos especialistas estadounidenses consiste en drenar todo o sangue dun paciente e o seu sustitución por unha solución salina detén case toda a actividade celular. Este proceso, que se podería equiparar á inducción de hipotermia, daría aos cirujanos o tempo suficiente para operar lesións que doutro xeito serían fatais, publicou New Scientist.

?Estamos suspendendo a vida, pero non nos gusta chamalo ?animación suspendida? porque soa a ciencia ficción?, dixo o cirujano Samuel Tishman, quen afirma que prefiren chamalo ?preservación de urxencia e reanimación?.

Posiblemente o aspecto máis polémico desta nova técnica é que non require a aprobación do paciente ou da súa familia, xa que as probas de ensaio clínico teñen o visto bo da Administración de Alimentos e Medicamentos (FDA, polas súas siglas en inglés).

Por outra banda, debido a que os pacientes aos que elixen para realizar este tipo de probas teñen moi pouca probabilidade de sobrevivir ás súas feridas, a FDA considera correcto que os cirujanos fagan este esforzo inusual para salvarlles a vida.

Despois de que fixemos os experimentos, a definición de morto cambiou, dixo o cirujano Peter Rhee, quen axudou a refinar o procedemento. Todos os días, no traballo, declaro persoas falecidas. Non teñen signos de vida, non latexados, non actividade cerebral. Asino un pedazo de papel sabendo no meu corazón que en realidade non son mortos. Eu podería, nese mesmo momento, suspendelas. Pero teño que poñelos nunha bolsa para cadáveres?, agrega o médico referíndose ao frustrante que é ter unha solución e non poder usala.

Os antecedentes desta técnica remítense a 2002, cando especialistas da Universidade do Hospital de Michigan en Ann Arbor realizaron experimentos en porcos. Entón, provocóuselles feridas hemorrágicas masivas a estes animais sedados e o seu sangue foi reemplazada cunha solución salina refrigerada. As súas feridas foron tratados, e mentres se aumentaba a súa temperatura corporal lentamente, a solución foi reemplazado co seu sangue.

Generalmente, pola súa conta, os corazóns dos porcos comezaban a latexar de novo, aínda que de cando en vez facíano con axuda eléctrica, ademais de non mostrar ningún efecto cognitivo ou físico negativo logo deste procedemento.

Os científicos explican que un corpo frío pode manterse técnicamente vivo máis fácilmente que un quente. Cando un corpo arrefríase a este nivel extremo, menos traballo requírese por parte das células individuais, as cales necesitan menos osíxeno (glucólisis anaeróbica) para levar a cabo as súas reaccións químicas a temperaturas máis baixas. É por isto que logo de probar a técnica en porcos, é o momento para facer probas do método de periodo de preservación de urxencia e reanimación en seres humanos.